رواق اندیشه

دخترم ريحانه از من پرسيد: ريحانه يعني چه؟ چرا اسم مرا ريحانه گذاشته ايد؟

گفتم: ريحانه يعني گلِ خوشبوي خانه!

دخترم! زيباتر از گل در جهان وجود ندارد، گل تا وقتي كه متصل به ريشه است زنده و خوشبوست، تو هم ريشه دار باش!

ريشه ي تو انسانيت توست، آدميت توست، باطن و درون توست.

به قول سعدي شاعر :  
تن آدمی شریف است به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی
چه میان نقش دیوار و میان آدمیت
خور و خواب و خشم و شهوت شغب است و جهل و ظلمت
حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت

دخترم ريحانه! مناسب با شان وجودي ات رفتار كن و گوهر وجودت را با گلبرگ هاي زيباي عفاف بپوشان و قهرمان بازي در نياور و كلام مولايمان را آويزه ي گوشِ شنواي خود كن: المراه ريحانه ليست بقهرمانه

دخترم ريحانه! تلاش كن و از تنبلي و سستي بپرهيز كه خدا آدم تنبل را دوست ندارد.

گلِ خوشبو بايد خود ببويد نه آنكه مادرش بگويد!

سعدي شاعر هم مي فرمايد:مشک آنست که ببوید نه آنکه عطار بگوید.

سلام بر ماه خدا

سلام بر ماهي كه عَظَّمْتَهُ وَكَرَّمْتَهْ، وَشَرَّفْتَهُ وَفَضَّلْتَهُ عَلَى الشُّهُورِ بودي

سلام بر ماهي كه فَرَضْتَ صِيامَهُ عَلَيَّ بودي

وچه سخت اما شيرين بود تحمل تشنگي در گرماي روزهاي بلندت

سلام بر ماهي كه اَنْزَلْتَ فيهِ الْقُرْآنَ هستي

قرآني كه كتاب هستي  و به جهت هُدىً لِلنّاسِ وَبَيِّنات مِنَ الْهُدى وَالْفُرْقانَ،بر انسان نازل شد.

 و چه شبهايي در دل تو بودجَعَلْتَ فيهِ لَيْلَةَ الْقَدْرِ چه شب با عظمتي

و چه ماهي بهتر از هزار ماه جَعَلْتَها خَيْراً مِنْ اَلْفِ شَهْر چه ماه پربركتي

كاش قدر ترا بدانم و از بركاتت تمام و كمال استفاده ببرم

خدايا فقط اين دو دعايم را به حق بانو فاطمه زهرا سلام الله عليها برآورده كن

اللهم عجل لوليك الفرج

اللهم اصلح كل فاسد من امور المسلمين

سلام بر خرمشهر!

سلام بر زنان و مردان شيردل خرمشهر!

سلام بر مسجد جامع خرمشهر!

سلام بر روح پرفتوح شهيد جهان آرا!

سلام بر جواناني كه با اهداي خون پاك خود، به ما امنيت و آرامش بخشيدند!

سلام بر دلاوراني كه هنوز هم پس از گذشت چندين دهه از جنگ تحميلي، جسد مطهرشان پيدا مي شود و مانند شمعي ايران زمين را نوراني مي سازند!

چه زيبا گفت رهبر فرزانه ي ما كه: خرمشهر را خدا آزاد كرد.

سلام و درود خدا بر شما باد!

ادخلوها بسلام آمنين

 يك محله بود و يك عمو شكرالله، مردم محله خيلي عمو شكرالله را دوست داشتند. او مرد، مردم نوازي بود با همه سلام و عليك داشت. تو دل همه ي بچه هاي فاميل و غريبه براي خودش جايي را باز كرده بود. بچه به او عمو شكلات مي گفتند. عمو شكرالله، باباي مهربان من بود كه امشب دلم مي خواهد چند خط در مورد بابام و حال و هواي ماه رمضان هايش براي شما دوستان گلم، بنويسيم. بابام، ماه رمضان كه مي شد يك ذوق و علاقه ي خاصي به روزه گرفتن داشت. با اينكه سرگيجه امانش نمي داد و ضعيف و ناتوان بود اگر بهش مي گفتيم شما نبايد روزه بگيري خيلي ناراحت مي شد و مي گفت: هر چي خدا بخواهد همان است.  سفره ي افطاري بابام ساده و صميمي بود: نان تازه، خرما، پنير و حليم. قبل از اينكه افطار كند، هميشه نماز را به جماعت در مسجد محله مي خواند و بعد افطار مي كرد. امسال ماه رمضان را در حالي شروع مي كنم كه جاي باباي مهربانم خيلي خالي است.تا آدم بابا داره خيلي حواسش نيست چه گوهر گران قيمتي، كنارش وجود داره اما نبودنش، خيلي آدم را غصه دار و تنها مي كند.بيشر وقتها مهمان سفره ي افطاريش بوديم اما امسال با ياد و خاطراتش ، ماه رمضان را شروع مي كنم. ماه رمضان با بابام چه صفايي داشت.

يكي بود يكي نبود، زير گنبد كبود، يك مردك حقه بازي به نام ترامپ در جنگل آمريكا زندگي مي كرد. او هم مانند دوستان قبلي اش، مي رفت زير درخت سرو بلندي مي نشست و براي پنير كلاغ سياه رنگ قشنگ، نقشه مي كشيد. يك روز با قلم و كاغذ، چند بند گول زننده تحت عنوان پنير برجامي براي كلاغ نوشت از جمله: 1- پنير ما خوشمزه تر است.2- هيچ كس حق ندارد پنير توليدكند. 3- جنگل و تمام درختهاي آن، مال من است. 4- اگر كلاغي بخواهد پنير بخورد بايد از من اجازه بگيرد و… كلاغ كه از ماجرا خبر نداشت، قار قار كرد تا اعتراض خود را به او بفهماند كه چه حرفها!!! من حيوان زبان بسته از اين همه ادعا شاخ در آوردم ؛ ناگهان پنير از دهانش افتاد و مردك طمعه را بربود. او در گوشه اي نشست و پنير را زود خورد. از قضا خبر نداشت كه پنير، تاريخ مصرفش تمام شده بوده لذا پنير را خورد و با دل درد زياد از دنيا رفت.