رواق اندیشه

معلم یک کودکستان به بچه‌های کلاس گفت که می‌خواهد با آن‌ها بازی کند. او به آن‌ها گفت که فردا هر کدام یک کیسه پلاستیکی بردارند و درون آن به تعداد آدم‌هایی که از آن‌ها بدشان می‌آید، سیب‌زمینی بریزند و با خود به کودکستان بیاورند. فردا بچه‌ها با کیسه‌های پلاستیکی به کودکستان آمدند. در کیسه بعضی‌ها ۲ بعضی‌ها ۳، و بعضی‌ها ۵ سیب زمینی بود. معلم به بچه‌ها گفت تا یک هفته هر کجا که می‌روند کیسه پلاستیکی را با خود ببرند.
روز‌ها به همین ترتیب گذشت و کم کم بچه‌ها شروع کردند به شکایت از بوی سیب‌زمینی‌های گندیده. به علاوه، آن‌هایی که سیب‌زمینی بیشتری داشتند از حمل آن بار سنگین خسته شده بودند. پس از گذشت یک هفته بازی بالاخره تمام شد و بچه‌ها راحت شدند. معلم از بچه‌ها پرسید:«از اینکه یک هفته سیب زمینی‌ها را با خود حمل می‌کردید چه احساسی داشتید؟»
بچه‌ها از اینکه مجبور بودند، سیب‌زمینی‌های بد بو و سنگین را همه جا با خود حمل کنند شکایت داشتند.
آن‌گاه معلم منظور اصلی خود را از این بازی، این چنین توضیح داد:«کینه آدم‌هایی که در دل دارید و همه جا با خود می‌برید نیز چنین حالتی دارد. بوی بد کینه و نفرت قلب شما را فاسد می‌کند و شما آن را همه جا همراه خود می‌برید. حالا که شما بوی بد سیب زمینی‌ها را فقط برای یک هفته نتوانستید تحمل کنید، پس چطور می‌خواهید بوی بد نفرت را برای تمام عمر در دل خود تحمل کنید؟»

زن به بهانه اي به خانه ي پدرش در قبيله ي ديگر رفت تا دور از چشم شوهرش، نوزاد را بدنيا آورد. نوزاد بدنيا آمد و زن از ترس اينكه سرنوشت اين دختر هم مثل دختران ديگرش زنده در گور شدن باشد، دختر كوچكش را همراه خود نياورد. شوهر پرسيد: بچه را چه كردي؟ زن با ترس و لرز گفت: بچه مرده بدنيا آمد. سالها گذشت، زن بعد از پنج سال، دوباره به قبيله اش رفت و دختر پنج ساله اش را كه بسيار زيبا بود به همراه خود به خانه آورد. مرد وارد خانه شد تا چشمش به دختري با موهاي بلند و بافته شده، افتاد گفت: اين دختر بچه ي كيست؟ زن باز هم با ترس گفت: دختر همسايه است. اما دختر با شيرين زباني ها مهر پدرش را به جوش آورده بود. پدر با اينكه نمي دانست، اين شيرين زبان، دختر ش است او را در آغوش مي كشيد و به حرفهايش گوش مي داد. زن كه محبت مرد را مشاهده كرد دل را به دريا زد و پرده از روي واقعيت برداشت و به مرد گفت كه: اين دختر، دختر خودمان است. رنگ چهره ي مرد تغيير كرد، دست دختر را گرفت و او را از خانه بيرون برد. بيل و كلنگي كه تا بحال هفت قبر براي هفت دختر كنده بودند در دست راست مرد و دست دختر كه هنوز داشت شيرين زباني مي كرد در دست چپ مرد بود. آفتاب سوزان، عرقها را به روي پيشاني مرد مي نشاند و دختر با دستمال، عرق را از صورت پدر پاك مي كرد. قبر آماده شد، دختر به نگاه پدر مي خندد. پدر او را بغل مي گيرد. دختر كه حالا روبروي صورت پدر رسيده، صورت او را مي بوسد اما … اما پدر او را در گودال مي اندازد و با بيل ، خاك روي موهاي بافته شده ي دخترش مي ريزد. آفتاب ديگر به مرد نگاه نمي كند. امان از جاهليت اين اعراب، كه هنوز هم ادامه دارد….

حکایت آورده اند که: ابو سعید ابوالخیر نماز جماعت را در مسجد خواند و از مسجد بیرون آمد ، در این هنگام کسی دوان دوان آمد و پرسید ای شیخ نماز تمام شده؟ شیخ گفت: بله! مرد گفت: آخ! شیخ به او گفت: همه عبادات من مال تو، همین آخ گفتن تو مال من. چون از دل گفتی. هر چه از دل بر آید بر دل نشیند.(شهر آفتاب، ص352).

طلبه ها را نصیحت کنید. طلبه ها را به تفکر، تأمل، ذکر موت و پرهیز از درس خواندن و تلاش کردن برای رسیدن به مقامات عالی برای جلب توجه مردم به سمت خود، هدایت کنید.طلبه‌ها درس بخوانند لله، فی الله و بالله؛ این آن وقت می‌شود حوزه‌ی با برکت.

«یکشنبه آخر» “نویسنده:معصومه رامهرمزی– تعداد صفحه:244 – ناشر:سوره مهر

روایتی خواندنی و پرکشش از بیست ماهه آغاز جنگ تحمیلی تا آزادی خرمشهر از نگاه دختری 14 ساله که در آبادان زندگی می کند و درایام محاصره آبادان به امدادگری می پردازد.نزدیکی نثر به رخدادهای جنگ،ترکیب خاطرات به روایت داستانی،تصویرسازی رنگین از طبیعت مردمان جنوب و توصیف حالات راوی که معمولا با یادکردی از گذشته و ایام کودکی او همراه است حکایتی جذاب فراروی ما گشوده است.