رواق اندیشه

حضرت مادر اي بهانه ي هستي، سلام

لولاكِ لَماخلقتُ الافلاك

حضرت مادر اي پاره ي تن رسول خدا، سلام

فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّی

حضرت مادر اي شفيعه ي محشر، سلام

يا وَجيهَةً عِنْدَ اللَهِ، اِشْفَعى لَنا عِنْدَ اللَهِ

حضرت مادر اي برترين بانوي هستي، سلام

ابنتي فاطمةُ سيدةُ نساءِ العالمين

آزار تو آزار نبي خداست

 مَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِی

هركس كه كند، خشمگين ترا

از كرده ي خود، پشيمان گردد

در درگاهِ غضبِ الهي، زندان گردد

بابي انت و امي

اي كه رضاي تو رضاي خداست

انَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ لَیَغضِبُ لِغَضِبِ فاطِمَه وَ یَرضی لِرِضاها

عشق به تو، عشق به همه خوبيهاست

عشق است مادرم زهراست

دختري بودم بنام فاطمه، در خانواده اي معمولي و مذهبي رشد كردم. بزرگ و بزرگتر شدم تا وقت كنكور و امتحان دانشگاه شد. خوشبختانه يا متاسفانه در دانشگاه قبول شدم. دوستان مقيدي نداشتم اول به اسمم گير دادند و مرا عسل صدا زدند آخه رنگِ چشام عسلي بود بعد نوبت به لباسهام رسيد كه كوتاه و كوتاهتر شد. موهاي لختِ خرمايي داشتم و خيلي به موهاي من حسادت مي كردند. بهم گفتند دو تار از موهات بيرون باشه به جايي برنمي خوره، كم كم دوتار شد، سه تار و سه تار شد، بيشتر و بيشتر. بعدش هم با پسران هم دانشگاهي اردو رفتن و خنديدن و دست دادن و مهماني هاي شبانه رفتن و ….من در اين موجِ بي قيدي دوستانم قرار گرفتم و داشتم غرق مي شدم؛ همه چيز زود مي گذشت و به نظرمون خيلي خوش بوديم تا اينكه يك روز خبر شديم يكي از دخترا بخاطر اينكه خانواده اش با ازدواج او با همكلاسي دانشگاهيش موافقت نكرده بودند، خودكشي كرده بود. يكدفعه بخودم اومدم كه اصلا هدفم از درس و دانشگاه چي بود؛ چي شد. من كجا و فاطمه بودنم كجا. حالا عسل هستم و يك عالمه بي حيايي، وقتي خوبِ خوب، فكر كردم ديدم؛ همه چي از اين دو تار مو شروع شد!!!

ريحانه جون! دختركم! قهرنكن

بيا با هم حرف بزنيم، لج نكن

دوستِ صميمي ام گوشي داره،من چي؟

بغل دستي ام، تبلت داره، من چي؟

دختر كم! تبلت و گوشي پرخطره

سنِ تو كَمه،اينا همه پر ضرره

فضا، حقيقيش، خوبه

مجازياش، مخدره، سرابه

گرگِ توي گوشي، ميگه مادرتم، غذا آوردم براتون

غذاي اون سَم داره، دستاي اون حناييه

ريحانه جون يادت باشه

گولِ گرگِ مادرتم را نخوري

اينا را گفتم بدوني

دوسِت، دارم، قهر نكن

سرِگوشي با مادرت لج نكن

گوشي برايت مي خرم، صبر كن

كمي توي اين حرفا، تامل كن

گوشي داشتن، كلاس نيست

حرفِ خدا را گوش دادن، كلاسه

فرشته هاي آسمون! فرشته ي منو دعا كنيد

در اين دنياي رنگارنگ، رنگا را واقعي كنيد

رنگِ خدايي داشتن، بهترين رنگه

هر كه با خدا باشه زرنگه

سيزده آبان 1357، روز دانش آموز، برگي زرين در تاريخ پر بركت اين انقلاب است.

سيزدهم آبان، يوم الله است، يوم الله است.

در سيزده آبان 1357، لانه ي فساد آمريكا در ايران تسخير و تعطيل شد.

و با شجاعت مردان كوچك، تجسس و جاسوسي، لانه عنكبوتي اش خراب شد.

و انَّ اوهنَ البیوتِ لَبیتُ العنکبوتِ. سوره عنكبوت/41

حماسه ي  دانش آموزان در 13 آبان 1357 پیروزی انقلاب اسلامی را تضمین کرد.

مردان شجاع وطن، همه شاگردان مكتب حسين هستند و شعارشان: هيهات منا الذله است.

مردان چهل ساله ي سيزده آبان 1357، پدرانِ سربازان و مدافعان حرم و وطن امروزي هستند:

كه همچنان شيران درنده بر ظلم و جهل مي تازند و عزت حسيني را فرياد مي زنند.

به قول حكيمانه ي اين رهبر فرزانه و دلير، دانش آموزان عزيز اين مملكت، نبايد دشمني با آمريكا را فراموش كنند.

دانش آموزان! روزتان، عزتتان و استكبارستيزي تان مبارك و گرامي باد.

شهید در لغت به معنی ((گواه)) است و در اصطلاح به كسی گویند كه در مجرای شهادت قرار گرفته و در راه خدا كشته می شود.

شهادت، سعادت مي خواهد و اين فرشته بر بام هر كسي نخواهد نشست.

شهادت، زندگي است؛ حيات است. ما را از شهادت نترسانيد.

***و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاءُ عند ربهم یرزقون(169 آ ل عمران)

***و لا تقتلوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء ولكن لاتشعرون (154 سوره بقره )

شهيد اجر عظيم را از دست حضرت حق مي گيرد و توقعي از من و شما ندارد.

***و من یقاتل فی سبیل الله فیقتل او یغلب فسوف نوتیه اجراً عظیماً. (74 سوره نساء)

مرگ هر كسي بالاخره در وقت معينش سر مي رسد چه در بستر چه در بيداري چه در خانه چه در خيابان

اما شريفترين مرگها، شهادت است

رسول گرامي اسلام مي فرمايد: (اَشرُفُ المُوًتِ قَتْلُ الشَّهادَهِ)

طوبي لكم اي سعادتمنداني كه مدال پر افتخار شهادت را به گردن خود آويختيد

در باغ شهادت باز باز است

اما هركسي از اين در باز داخل و خارج نمي شود

اللهم ارزقنا توفيق الشهاده